Ishte e lehtë të negocioje me Putinin, mjafton t’i japësh gjithçka që kërkon –

Duhen treguar shumë kujdes para se të komentohen zhvillimet rreth Ukrainës. Një plan paqeje nuk ekziston ende, siç e kujtoi sot në mëngjes nga Mynihu Volodymyr Zelensky. Nuk ka as një skemë marrëveshjeje mes palëve – pushtuesit dhe të pushtuarit – gjë që është e qartë, edhe sepse deri tani, Ukraina ka ndjekur nga distanca telefonatat mes Shtëpisë së Bardhë dhe Kremlinit.

Megjithatë, iniciativa e njëanshme e Donald Trump tashmë ka motivuar mbështetësit e fshehtë dhe të hapur të Putinit, anti-perëndimorët radikalë dhe ata që propagandojnë teorinë e “luftës me ndërmjetësim”. Këta të fundit besojnë se bisedimet midis SHBA-së dhe Rusisë tregojnë se konflikti është zgjatur vetëm për shkak të qëndrimit të Perëndimit për ta mbajtur atë gjallë, dhe jo për shkak të vendosmërisë së Rusisë për të ndjekur ambiciet e saj ekspansioniste dhe planet e saj shkatërruese.

Ndër mbështetësit e idesë së “Trump si njeri i paqes” – çdo epokë ka absurditetet e saj – spikasin ata që ndër vite kanë kërkuar të çarmatosin Ukrainën, duke i lënë ukrainasit në një pozitë ku nuk mund të bënin tjetër veçse të dorëzoheshin përballë pretendimeve të Moskës. Këta përkrahës të ashtuquajturit “pacifizëm trumpian” nuk e vënë aspak në dyshim mundësinë që Trump thjesht po e ndjek të njëjtin qëllim – copëtimin e Ukrainës dhe largimin e saj të detyruar nga BE-ja dhe NATO – duke e quajtur “paqe” një marrëveshje ku Ukraina sakrifikohet në favor të Rusisë. Ata janë të zënë duke pretenduar një fitore: “E kemi thënë gjithmonë, për paqen mjafton të negociohet me Putinin”.

Siç komentoi sot në La Repubblica Dominique Moïsi, i intervistuar nga Anaïs Ginori: “Mund të thuhet me shaka se është e lehtë të negociohet me Putinin: mjafton t’i japësh atë që kërkon”. Sipas Moïsi, kontaktet midis Trump dhe Putin nuk janë befasuese; ato janë më shumë një “kronikë e një katastrofe të paralajmëruar”. Marrëdhëniet historike të Trump me Putinin dhe oligarkët rusë janë trajtuar në shumë hetime gazetareske dhe, për më tepër, një shenjë e qartë e drejtimit të ri politik ishte emërimi i ish-demokrates Tulsi Gabbard në krye të agjencive të inteligjencës amerikane.

Gabbard, e cila gjatë viteve të fundit ka bërë propagandë të vazhdueshme për të gjitha tezat kryesore të Kremlinit në çështjet gjeopolitike, ishte përshkruar në televizionin shtetëror rus si “e preferuara jonë”. Tani mund të jemi në fazën e një partneriteti të plotë.

Sigurisht, këto mbeten dyshime që duhet të vlerësohen në bazë të fakteve që do të vijnë. Por faktet ekzistuese janë të dukshme për këdo që dëshiron t’i shohë. Presidenti i SHBA-së – i njëjti që ka deklaruar se dëshiron të pushtojë Kanalin e Panamasë, të aneksojë Kanadanë, të përfshijë Groenlandën dhe ta shndërrojë Gazën në një resort turistik nën kontrollin amerikan – për Putinin ka thënë publikisht: “Ai dëshiron paqen”.

Në botën e Trumpit, evropianët, meksikanët, kanadezët dhe palestinezët janë armiq që duhen ndëshkuar. Ndërsa Putini, sipas këtij vizioni, është një “humanitar”.

Entuziazmi i shumëkujt për rikthimin e Putinit në qendër të skenës ka bërë që disa të flasin edhe për një “Jaltë të re”, duke iu referuar marrëveshjes pas Luftës së Dytë Botërore që ndau botën në sfera të kundërta ndikimi. Por, përveç faktit që Rusia sot nuk ka as forcën dhe as autoritetin për të vepruar si superfuqia e dytë botërore, ka edhe një ndryshim të madh thelbësor: në Jaltë, fituesit e luftës kundër nazizmit vendosën për të ardhmen e botës. Ndërsa tani, nëse ndjekim këtë logjikë, do të kishim një “Jaltë të re”, ku Hitleri ulet në tryezë për të kërkuar pronësinë e territoreve që ka pushtuar.